 Een blogpost van december 2018, opnieuw relevant :
Uhuh ? Is het al einde december ? ! Even pas op de plaats maken dan, en terugblikken naar wat er is geweest en vooruitkijken naar wat het volgende jaar mag brengen. Klinkt cliché, maar is eigenlijk wel spannend om te doen als je er écht aandacht aan besteedt. Want, in alle eerlijkheid, hoe vaak doe je dat ? Ik zal voor mezelf praten : meestal jakker ik door de dagen, weken, maanden en kom ik er niet aan toe om naar het ganse plaatje te kijken. Welke kansen heb ik gezien, welke heb ik gemist, welke doelen heb ik (eindelijk) bereikt, welke dingen zijn er gebeurd waar ik niet eens van gedroomd zou hebben ? En dan mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, hah ! Welke blijven in de droomfase steken en met welke ga ik effectief aan de slag ? Hoe pak ik het aan om ze in doelstellingen en concrete plannen om te zetten ? Als jij ook de neiging hebt om te evalueren en vooruit te plannen en je wilt er dit jaar iets leuks van maken, dan heb ik een cadeautje voor je : het Jaarkompas 2019 – 2020. Je kan het hier downloaden : https://yearcompass.com. Het Jaarkompas is het project van een groepje Hongaarse studenten. Het is een boekje dat je stap voor stap door de terugblik en de planning loodst en dat je je eigen antwoorden helpt vinden op de Grote Levensvragen. Op een vlotte, toegankelijke manier. Ga het maar zelf ontdekken ! Als je een intentie neerpent die zou leiden naar een omslag in je werk of leven en je wil daar graag met iemand over sparren, neem dan gerust eens contact op : anne.verstrepen@brusa.be, tel 0473710406 of https://brusa.be Een mooi eindejaar ! Anne
0 Comments
In vergelijking daarmee lijkt het veel eenvoudiger om online te gaan netwerken. Ook vanachter je scherm kan je in contact komen met interessante gesprekspartners en het kost je zelfs geen verplaatsing. Ik denk dan in de eerste plaats aan LinkedIn. Als je je houdt aan de online etiquette – die overigens verdacht veel lijkt op offline omgangsvormen – dan kan het allemaal soepel verlopen. Waar let je dan zoal op ? - Als je met iemand wil connecteren, gebruik je de mogelijkheid om een persoonlijk berichtje te schrijven voor je op de “connect” knop klikt. Op een receptie zou je het niet in je hoofd halen om in het voorbijgaan zomaar je visitekaartje in iemands hand te duwen. Je zult jezelf persoonlijk introduceren of je laat iemand anders dat doen en je wisselt enkele woorden met die persoon. Als je online contact zoekt, wil je net zo beleefd en hartelijk overkomen, toch ? - Incognito met iemand in gesprek willen gaan, dat is iets voor leden van het koningshuis of voor beroemdheden (waarbij de vraag is of het hen nog zou lukken om onherkenbaar te blijven). Zelf geef je de voorkeur aan een open vizier, en dus zet je een goed herkenbare profielfoto op LinkedIn. - Om dezelfde reden maak je je profiel niet (half) anoniem. Zorg ervoor dat je volledig zichtbaar bent. Daarmee kom je zelfzeker, betrouwbaar en sympathiek over. Bovendien krijg je dan ook informatie over wie jouw profiel heeft bekeken. - Op een receptie vertel je de ander in enkele woorden wie je bent, wat je doet en waarschijnlijk ook waar je werkt. Niets houdt je tegen om ook publiciteit te maken voor je werkgever maar je zou een vreemd figuur slaan als de bedrijfsslogan het eerste is dat je vertelt. Op dezelfde manier gaat de samenvatting in je LinkedIn profiel over jou, en niet over je werkgever. - Als je echt wilt netwerken, maak je het je gesprekspartner zo makkelijk mogelijk om je te bereiken. Je wilt niet dat hij het opgeeft omdat hij nergens je e-mailadres vindt. Je vult je contactgegevens op LinkedIn dus zo volledig mogelijk in : je e-mailadres, website, social mediakanalen, telefoonnummer. - Als je voor ogen houdt dat het basisprincipe van netwerken bestaat uit “geven”, dan ben je goed vertrokken. Dat “geven”kan allerlei vormen aannemen en hoeft geen fysieke gift te zijn. Je kan bijvoorbeeld tips geven uit je eigen vakgebied, meedenken met een ander, een artikeltje doorsturen dat relevant is, iemand verwijzen naar de juiste persoon, een aanbeveling schrijven. - En tenslotte : op een receptie hoef je niet met iedereen te praten, maar het is een gemiste kans als je in je groepje oude bekenden blijft hangen. Stel je ook op LinkedIn open voor mensen die je nog niet kent.
De emotionele gereedschapskist gaat voor de derde en laatste keer open, voor fierheid of trots. Lijkt het jou ook lastig om deze emotie in te zetten als alternatief voor wilskracht ? Fierheid, dat lijkt egocentrisch. Het gaat er toch om dat ik vind dat ik ergens goed in ben, zelfs los van wat anderen erover denken. Trots kan ook doorschieten en “hoogmoed komt voor de val”. Daar moeten we dus een kritisch naar kijken. Laat ons even een aanloopje nemen : hoe is fierheid een rol gaan spelen in onze samenleving ? Als je in een groep leeft, denk aan onze voorouders-jagers-verzamelaars, dan kan je taken verdelen. Als de ene goed is in jagen en de andere goed is in maaltijden bereiden, dan is de kans groot dat ze allebei lekker eten. In zo’n groep word je dus aangemoedigd om specifieke vaardigheden aan te scherpen, ook als dat betekent dat je andere verwaarloost. Maar om te beslissen welke vaardigheden het meest worden gewaardeerd, heb je een houvast nodig. Sociaal psycholoog Leon Festinger heeft dit uitgewerkt in de theorie van de sociale vergelijking : als er geen objectieve parameters zijn om de waarde van je vaardigheden in te schatten, dan is de mening van anderen de beste graadmeter. Je kijkt naar anderen om te bepalen (a) waar je in zou moeten uitblinken m.a.w. wat de groep nodig heeft en (b) waar je zelf staat m.a.w. hoe goed de groep je vindt. Als iemand anders je goed vindt en je lof toezwaait, dan is de kans groot dat jullie kunnen samenwerken, en dus ga je moeite doen om nog beter te worden. Zoals de andere ‘speciale emoties’ geeft fierheid ons dus een zetje om zelfdiscipline, motivatie, toewijding aan de dag te leggen. Bovendien blijken mensen die zich ergens fier over voelen, ook een vanzelfsprekende aantrekkingskracht uit te oefenen op anderen. Ze worden gezien als sympathiek, en zelfs als natuurlijke leidersfiguren. Ook hier is weer uitgebreid wetenschappelijk onderzoek naar verricht. Daarnaast voelen mensen zich soms ook fier om iets waar anderen geen moer om geven. Dat komt omdat wij, dankzij ons zelfbewustzijn, ons eigen publiek kunnen zijn. We kunnen onszelf waarnemen als buitenstaander en onszelf super vinden of onszelf neersabelen. We baseren onze fierheid dan op innerlijke waarden. De goede kant daarvan is dat we fierheid kunnen voelen om wat we zelf nastreven, en niet noodzakelijk om wat anderen belangrijk vinden. De keerzijde is dat we onze vaardigheden wel eens compleet verkeerd kunnen inschatten. Te hoog, dan riskeren we hoogmoedig te worden. Of te laag, daar worden we moedeloos van. Het is hoe dan ook belangrijk om de authentieke variant van trots te kunnen onderscheiden van de hoogmoedige variant. Eerst en vooral moet je opletten met het halo effect. Even in herinnering brengen hoe dat werkt : als je vindt dat iemand bijzondere kwaliteiten heeft op één domein, dan ga je dat veralgemenen naar alles wat die persoon betreft, of dat nu terecht is of niet. Zo blijken de meeste volwassenen er van uit te gaan dat iemand met een knap uiterlijk ook intelligent is. Of een leidinggevende verwacht dat een enthousiaste werknemer ook competent is. Datzelfde halo effect kan spelen wanneer we ons eigen publiek zijn en dan kan fierheid verworden tot hoogmoed. Authentieke fierheid leidt naar meer zelfcontrole en doorzettingsvermogen. Hoogmoedige mensen zijn juist meer impulsief en enkel extrinsiek gemotiveerd (bijv. door geld). Hoogmoed gaat ook meestal gepaard met een zwakke persoonlijkheid, angst en agressieve neigingen. Opdat fierheid goed zou werken, moet ze gepaard gaan met nederigheid, vanuit het besef dat wat we ook kunnen, ieder van ons toch afhankelijk is van anderen. Als we bewondering oogsten om onze expertise, is dat meestal omdat we die willen delen. Niet omdat we er anderen mee willen overtroeven. Bovendien kan niemand een expert zijn in alles - met andere woorden, er zullen momenten zijn waarop we op anderen moeten vertrouwen. Een goede strategie om meer authentieke fierheid te ontwikkelen is om een dagboek bij te houden over wat je tot stand brengt. Ik besef dat ik in herhaling val met deze schrijftip, maar natuurlijk kan je streven naar synergie door je schrijfsels en inzichten over dankbaarheid, compassie en fierheid te combineren. Noteer welke vooruitgang je boekt, stap voor stap. Sta jezelf toe om bij elke kleine stap fierheid te voelen over wat je hebt bereikt. Anticipeer op de fierheid die je zult ervaren na de volgende stap. Mocht je het verpesten, val dan terug op mildheid en compassie voor jezelf. Het is nooit een lineair proces, het gaat met horten en stoten. Blijf opmerkzaam voor elke keer dat je een ander dankbaar mag zijn of voor elke kleine of grote meevaller.  Helpt het als ik alles uit de emotionele gereedschapskist nog eens samenvat ?
Dankbaarheid, compassie, fierheid : op zichzelf al zijn het drie waardevolle en positieve emoties en bovendien kan je er heel wat wilskracht en doorzettingsvermogen mee aanboren. 1. Dankbaarheid: geeft ons de impuls om iets terug te doen voor anderen en kan ons aanzetten om goed te doen voor onszelf. Herken positieve dingen in je leven als zegeningen, als iets om dankbaar voor te zijn. En schrijf ze dan op. 2. Compassie: moedigt ons aan om in de bres te springen voor anderen en kan ook ten goede komen aan je eigen toekomstige zelf. Hoe dwaas het ook klinkt, schrijf een brief naar je toekomstige ik en stimuleer jezelf om nu dingen te doen waarvoor de beloning pas later komt. 3. Fierheid: als je blijft beseffen dat elke mooie prestatie voortkomt uit je eigen inzet en inspanningen, de medewerking van anderen en een dosis geluk, dan is fierheid of trots een deugd en geen zonde.. P.S. Door te “werken” met dankbaarheid, compassie en fierheid zal je merken dat je rugwind krijgt uit je omgeving. En je bent niet de enige die er baat bij heeft. Als je medelevend bent, help je je vrienden. Zij voelen zich dankbaar en helpen anderen. Dat kan hen fier maken. Zie je de positieve spiraal ? Wilskracht verspreidt zijn positieve effecten niet, maar emoties wel. Aarzel dus niet en deel de link naar dit blog met iemand die het nodig heeft. Of iemand die je geholpen heeft. Of iemand die van jou een welgemeend compliment verdient. Dank je wel !  Foto Nick Fewings In mijn vorige blog lag de focus op dankbaarheid als het eerste hulpmiddel dat we kunnen opdiepen uit de emotionele gereedschapskist. Maar er is meer dat we in plaats van pure wilskracht kunnen inzetten om iets te realiseren op langere termijn en onze mentale veerkracht te vergroten. Deze keer gaat het over compassie.
Compassie of mededogen is in zekere zin de keerzijde van dankbaarheid, want deze emotie motiveert ons om anderen te helpen zonder dat wij eerst iets van hen hebben gekregen. Het moedigt ons aan om in actie te komen en de eerste stap te zetten ten gunste van iemand anders - ook als die ander ons toekomstige zelf is. David DeSteno vertelt in zijn eerder geciteerde boek * over het wetenschappelijke onderzoek dat is uitgevoerd met behulp van gezichtsherkenningssoftware om mensen virtueel te confronteren met hun toekomstige/oudere zelf, over de inzichten van Boeddhistische monniken inzake mededogen, over experimenten met meditatielessen. Alle research bevestigt dat het voelen van compassie ons een ruggensteun geeft om ethisch juiste beslissingen te nemen, om agressie te temperen en om doorzettingsvermogen te tonen. Ik haal één experiment naar voren: studenten kregen een test voorgeschoteld waar ze by design maximaal 40% op konden scoren. Teleurstellend resultaat, natuurlijk. Vervolgens kregen ze studiemateriaal waarmee ze aan de slag konden om bij een volgende poging hun prestatie op te krikken. 1/3 van de deelnemers kreeg daarbij ook een boodschap die hen aanmoedigde om compassie met zichzelf te voelen, om begrip en vergeving te tonen. 1/3 ontving een boodschap die hun intelligentie onderstreepte, 1/3 kreeg geen boodschap. De studenten uit de “compassie”groep bleken veel harder en gemotiveerder te studeren dan de andere twee groepen, waardoor hun kansen om te slagen voor een nieuwe test gevoelig stegen. Andersom is hetzelfde sterke verband ook aangetoond : hoe minder compassie studenten voor zichzelf hadden, hoe meer uitstelgedrag en dus ook hoe minder fraaie examenresultaten. Net zoals bij dankbaarheid, is regelmatig compassie voelen tenslotte goed voor je gezondheid. De negatieve symptomen van stress bijvoorbeeld worden getemperd door de nervus vagus. Onder invloed van compassie wordt de nervus vagus actiever. Bovendien zijn mensen die makkelijker bereid zijn om zichzelf te vergeven, beter bestand tegen stress. Rest nog de vraag : hoe spelen we het klaar om vaker compassie te voelen ? 1. Meditatie werkt goed - denk maar aan de capaciteit tot mededogen van Boeddhistische monniken. Er bestaan ondertussen apps die bij het mediteren kunnen ondersteunen. Alleen is meditatie niet voor iedereen zo evident, het vraagt veel tijd, en niet iedereen heeft het echt nodig. 2. Wat ook werkt : zoek een verband met anderen. Als je merkt dat iemand op een bepaalde manier op je lijkt, kan je veel makkelijker meevoelen. De evolutionaire psychologie bevestigt dat : hoe meer gelijkenis er is, hoe meer iemand tot “jouw team” behoort (hoe je dat team ook definieert), hoe veiliger en lonender het is om compassie te tonen. Ga dus op zoek naar wat je gemeenschappelijk hebt met anderen. Bijv. de nieuwe buurman : is dat een te zware man die van agressieve honden houdt of is dat een man die net als jij graag in de natuur wandelt ? Dat meisje tegenover je op de tram : is dat iemand met een rare kledingstijl of is dat net als jij iemand die de tram neemt om naar het stadscentrum te gaan ? Misschien komt dit over als een melig advies. Dan maak ik even een zijsprong naar de Kerstvrede van 1914. Ook als je deze opmerkelijke historische gebeurtenis kent, kan het geen kwaad om er nog eens bij stil te staan. Op kerstavond en kerstdag van 1914 kwam het op verschillende plekken langs de frontlinie tot een verbroedering tussen Engelse en Duitse soldaten. Engelsen hoorden Duitsers hun kerstliederen zingen en herkenden de melodie. Ze herkenden ook de symboliek van de kaarsen die werden aangestoken en de kerstbomen. Aan beide zijden kropen soldaten uit de loopgraven om samen te vieren. Op de website van De Correspondent vind je een mooie beschrijving. Kerst 1914 in de Vlaamse velden was bovendien geen unieke gebeurtenis,. Ook in andere oorlogen zijn er spontane opflakkeringen van vrede geweest zodra beide partijen konden zien wat ze gemeenschappelijk hadden. Als het in deze extreme gevallen kan, moet het ook kunnen als er veel minder op het spel staat. 3. Om het concreet toepasbaar te maken op jezelf, kan je een brief schrijven naar je toekomstige zelf. Dat is niet zo raar als het klinkt. Denk aan de brieven met raadgevingen die sommige ouders schrijven aan hun kinderen – brieven die ze pas jaren later mogen openen, als het advies echt van pas komt. Die brieven ontstaan vanuit liefde en mededogen. Je kan hetzelfde doen voor jezelf. Reserveer af en toe een halfuurtje om zo’n brief te schrijven. Desnoods voer je alleen maar een denkbeeldige discussie met je toekomstige zelf, maar zoals ik je voor dankbaarheid op het hart heb gedrukt: schrijven werkt beter. Schrijf over wat maakt dat je nu doet wat je doet. Leg je keuzes uit. Stel je voor wat de impact van je beslissingen nu is op je toekomstige zelf. Dat is namelijk degene die er voor opdraait als je nu lak hebt aan gezonde voeding. Of als je een chronisch slaapgebrek met je meesleept. Of als je steeds over je eigen belangen laat heen walsen. Hoe meer je je kunt verplaatsen in je toekomstige zelf, hoe makkelijker je je verantwoordelijkheid zult nemen en discipline zult tonen. Let alleen een beetje op als je toekomstige zelf begint terug te schrijven : dan ben je kennelijk een stapje te ver gegaan ;-) Hartelijke groet Anne P.S. Blijf me volgen als je benieuwd bent naar het derde en laatste gereedschap : fierheid. P.P.S. Maakt dit blog iets los bij jou ? Laat het me zeker weten, ik lees het graag ! anne.verstrepen@brusa.be * David DeSteno, Emotional Success  In mijn vorig blog schreef ik over wilskracht, over hoe snel onze reserve daaraan leegloopt en hoe een resem aan onderzoeken heeft aangetoond dat alleen wilskracht en zelfbeheersing niet goed werken als je toekomstgerichte beslissingen wil nemen en je doelstellingen wil realiseren. Het gericht inzetten van de juiste emoties daarentegen kan je ver brengen zonder dat je mentale energie wordt gesloopt.
Zoals David DeSteno aanhaalt in zijn boek “Emotional Success” moet onze emotionele gereedschapskist beantwoorden aan 3 voorwaarden : 1 de kracht van deze emoties neemt niet af als je ze regelmatig inzet 2 je kunt er niet mee vals spelen om toch voorrang te geven aan de beloning waar je nu naar verlangt ten nadele van je langetermijndoel 3 ze verbeteren onze besluitvorming op verschillende levensterreinen tezelfdertijd In deze nieuwsbrief haal ik “dankbaarheid” voor het voetlicht. Je zou denken dat dankbaarheid een passieve emotie is en alleen belang heeft voor iets uit het verleden. Inderdaad ben je meestal dankbaar om, bijvoorbeeld, iets waarmee een ander je hielp en dat je niet op je eentje had gekund. Of om iets waar een ander tijd en energie in heeft gestoken. Op psychologisch niveau echter richt dankbaarheid je op de toekomst. Het brengt je in een actieve toestand waarbij je iets onderneemt waar je later profijt van zult hebben. Je bent immers geneigd om iets terug te doen voor die persoon, ook al kost het jou geld of tijd of het afzien van iets leukers dat je had willen doen. Dankbaarheid stuurt je dus in de richting van zelfbeheersing en toekomstgericht gedrag. Bovendien werkt dankbaarheid niet alleen ten gunste van wie jou heeft geholpen. Psychologisch onderzoek* toont aan dat, dankzij een dankbaar gevoel, mensen ook tegenover volslagen onbekenden behulpzamer worden. En daarmee net zo goed tegenover hun eigen toekomstige zelf. Om je toekomstige zelf te helpen, loop je aan tegen het probleem dat je nu iets moet opgeven om later de beloning binnen te rijven. Als we dat aanpakken met wilskracht, blijken we jammer genoeg maar al te bereid om te sjoemelen met onze eigen toekomstige belangen. We weten immers dat we ons toekomstige zelf niet om de hoek zullen tegenkomen en dat we onszelf niet echt ter verantwoording zullen roepen. Je dankbaar voelen werkt dan veel beter : het haalt je aandacht weg van de verleiding in het hier en nu en het helpt je om je engagement waar te maken, of het nu gaat om werkdiscipline, meer sparen of je conditie verbeteren. Wat ook bijzonder is : je dankbaar voelen verbetert je fysieke veerkracht. Mensen die zich vaker dankbaar voelen dan anderen, blijken in medische tests**een lagere bloeddruk te hebben, gunstigere cholesterolniveaus en minder stoffen die wijzen op een ontsteking. Deze resultaten blijven overeind in stresssituaties. Bovendien hebben dankbare gevoelens ook positieve psychologische effecten : minder angst, minder depressie, meer optimisme, een betere slaap. Deze effecten worden ook zichtbaar bij uit zichzelf minder dankbare personen die oefenen in dankbaarder worden. Oefenen in dankbaarheid is dus perfect mogelijk***. Hoe meer je je dankbaar voelt, hoe makkelijker het bovendien wordt om je dankbaar te voelen – je komt in een opwaartse spiraal terecht. Ook dit is aangetoond via neurologisch onderzoek*. Je moet er wel bewust mee aan de slag. Als we niet bewust dankbaar zijn, vergeten we het, omdat we wennen aan wat we al hebben. Hoe doe je dit nu, dankbaarheid beoefenen ? Ik bespreek 3 mogelijke manieren : schrijven, spreken of visualiseren. 1. Opschrijven waar je dankbaar om bent Een handvol raadgevingen om het goed te doen en het vol te houden :
2. Spreek je dankbaarheid uit. Als je een vriend(in) vertelt dat je hem /haar dankbaar bent en waarom, dan verdiept dat je dankbaarheid en geeft het je meer vertrouwen in die vriendschap. Je bevestigt wat jullie voor elkaar betekenen en daarmee versterk je de relatie. Hier heb ik geen concrete adviezen over te geven : je moet het gewoon doen en ervaren hoe krachtig het is. 3. Visualiseer hoe het ook anders had kunnen zijn Deze methode is afkomstig van de Stoïcijnse filosofen. Zij adviseren om af en toe stil te staan bij onze sterfelijkheid en die van onze geliefden. Door je voor te stellen dat jij of je dierbaren er niet meer zijn, raak je ervan doordrongen hoe dankbaar je eigenlijk bent dat jullie leven. Veronderstel dat je tienerdochter je het bloed onder de nagels vandaan haalt. Soms zou je haar eens goed door elkaar willen schudden om alles weer op zijn plek te krijgen. Remedie van de Stoïcijnen : stel je even voor dat je het nieuws krijgt dat je dochter overleden is. Juist, nu kun je er weer tegenaan, want je bent heel dankbaar dat ze nog leeft. Deze methode van ‘negatieve visualisatie’ is niet iets om elke dag toe te passen. Gelukkig kun je altijd terugvallen op het positieve ritueel van opschrijven dat ik hierboven heb beschreven. En tenslotte nog dit : sta jezelf toe om dankbaarheid te voelen, ook al vind je bijvoorbeeld dat je je succes vooral aan je eigen harde werk te danken hebt. Er zijn altijd kleine factoren die een rol spelen : een duwtje van een ander, een dosis geluk, op het juiste moment op de juiste plek zijn. Hartelijke groet Anne P.S. Er zitten nog twee gereedschappen in de kist : compassie en fierheid. Wordt vervolgd. * Bron : David DeSteno, Emotional Success, Bluebird Books for Life, 2018 ** Bron : Robert A. Emmons & Michael E. McCullough, Counting Blessings Versus Burdens: An Experimental Investigation of Gratitude and Subjective Well-Being in Daily Life, artikel in Journal of Personality and Social Psychology ***Bron : Randy A. Sansone & Lori A. Sansone, Gratitude and Well Being, The Benefits of Appreciation, artikel in PMC Magazine  Photo by Mathew Schwartz (maar iets anders wel) Als je iets wil realiseren op langere maar ook op korte termijn, dan – zo wordt ons verteld – moet je zelfbeheersing en wilskracht inzetten. Want je krijgt niets voor niets, dus je zal je kiezen op elkaar moeten zetten en obstakels uit de weg moeten ruimen. En dan is het maar best dat je de mentale veerkracht hebt om niet de gemakkelijke weg te kiezen en het (half) op te geven maar in plaats daarvan door te zetten. Nu blijkt uit wetenschappelijk onderzoek dat
Waar heb je die wilskracht eigenlijk voor nodig ? Om een beloning uit te stellen, of om winst in de toekomst voorrang te geven op onmiddellijke bevrediging. Dat is gedrag dat ons als mensen vooruit helpt, dus je zou toch verwachten dat de evolutie ons een handje heeft geholpen om daar goed in te zijn, niet ? Het punt is dat we maar het halve beeld zien. Als het gaat om hoe we beslissingen nemen, dan hebben we eeuwenlang de volgende tweedeling gemaakt : aan de “goede” kant de ratio en de logische denkmechanismen en aan de “slechte” kant de emoties (grillig ! onvoorspelbaar !). Dit is bizar. Als emoties ons altijd in de problemen zouden brengen, dan had de evolutie er al lang korte metten mee gemaakt. Emoties hebben we omdat ze nuttig zijn op psychologisch vlak. De tweedeling “ ratio = goed / emotie = slecht” is een valse tweedeling. Emoties zijn in werkelijkheid de meest krachtige en efficiënte mechanismen om goede beslissingen te nemen. En ze hoeven je niet te overkomen of te overspoelen, je kunt ze doelbewust inzetten. Wat zijn dan de juiste emoties ? Dat zijn er drie : dankbaarheid, compassie en fierheid . Alle drie hebben die alles te maken met ons sociale leven, en dat is precies waarom ze zo effectief zijn. Samenleven met anderen veronderstelt immers dat je “kosten” op dit moment aanvaardt en inruilt tegen een betere toekomst. Sterke sociale banden zijn altijd al levensbelangrijk geweest. Om te overleven had je anderen nodig, dus je aanvaardde dat je anderen moest helpen. Dat is de basis van moreel gedrag. Rechtvaardig zijn, eerlijk zijn, loyaal zijn, hard werken. Denk eens terug aan de laatste keer dat je je echt dankbaar, medelevend of fier voelde. Waarschijnlijk brachten deze emoties je ertoe om een of andere korte termijn kost te accepteren. Ik noem enkele voorbeelden. Uit dankbaarheid een vriend helpen verhuizen (hoewel dat niet je favoriete tijdsbesteding is), opdat hij zou weten hoeveel jullie vriendschap en wat hij voor jou heeft gedaan, je waard is. Uit medeleven geld, tijd of emotionele steun geven aan iemand van wie je wist dat hij/zij in nood was. Uit fierheid om deel uit te maken van een sportteam, doorbijten om vroeg op te staan en te gaan trainen. Deze emoties géven je dus zelfbeheersing. Ze duwen je in de juiste richting om in je relatie met anderen voorrang te geven aan de lange termijn. Op net dezelfde manier kunnen ze de relatie met je toekomstige zelf verbeteren, waardoor je beter op koers blijft naar wat je echt wil. Hoe je daar voordeel kunt uithalen en er bewust mee kunt omgaan ? Dat is stof voor een volgend artikel. Hartelijke groet Anne P.S. Dit artikel is gebaseerd op “Emotional Success” van David DeSteno. Met de inzichten uit dit boek wil ik van een koekjes-met-chocolade-verslaving afkomen. Ook benieuwd hoe goed dat lukt ? Blijf me dan zeker volgen :-)  Photo by Elijah O'Donnell Ja, oké, dit is een You Tube filmpje (4 min.) Wel eentje met een treffende boodschap die mooi in beeld is gebracht. Zet zeker het geluid aan om dat heerlijke Deens te horen. Over wat we gemeenschappelijk hebben zonder het te weten.
In mijn coachingpraktijk zie ik mensen met zeer uiteenlopende achtergronden (of “profielen” zoals dat tegenwoordig moet heten) en toch hebben ze allemaal dezelfde verzuchtingen : een job die betekenis heeft, die hun competenties in de verf zet en waar ze op eigen houtje kunnen beslissen hoe ze de dingen aanpakken. Op een dieper niveau zijn er van die onzichtbare draden die ons allen met elkaar verbinden. En niet alleen met elkaar, maar met onze hele omgeving. Vanuit een meer pragmatisch oogpunt kan dit besef je ook helpen als je wilt leren netwerken. "We zijn al met elkaar geconnecteerd, hoor, we moeten alleen nog even boven water krijgen wat we delen ” ;-) hartelijke groet Anne P.S. Contacteer me gerust als je meer wilt weten over netwerken : anne.verstrepen@brusa.be of tel 0473710406 Onderhandelen? Kan ik niet. Leiding geven? Kan ik niet. Een presentatie geven ? Kan ik niet. Iets ondernemen wat je nog niet onder de knie hebt, is altijd spannend. Soms kun je er niet onder uit, en hoe ga je daar dan mee om ? Optie 1 : doen alsof je er heel goed in bent. Dit kan je inzetten als je iets al een beetje kunt maar dan onverwacht en onvoorbereid naar een hoger niveau moet springen. Bijvoorbeeld : je bent relatiebeheerder bij een bank en bent goed in het adviseren van klanten. Door een onvoorziene gebeurtenis en het plots uitvallen van de woordvoerster, word jij naar voren geschoven om de pers te woord te staan. Daar sta je dan, met enkele camera’s op je gericht : je hebt niet kunnen oefenen en je hebt dit nog nooit gedaan. Of : je bent een jonge HR-medewerker. Je draait behoorlijk mee in het team, maar moet in afwezigheid van je manager plots gaan bemiddelen in een conflict. Je stapt met dichtgeknepen billen naar het kantoor waar de ruziënde partijen tegenover elkaar staan. Hoe krijg je dit voor elkaar zonder door de mand te vallen ? Voorstel : doe alsof je dit heel goed kunt. Echt, gewoon doen alsof dit een kolfje naar je hand is. Onbewust heb je in je leven al veel meer opgepikt dan je beseft en dankzij de adrenaline van het moment haal je inspiratie en vaardigheden naar boven die jezelf en je omgeving zullen verbazen. Wat heb je te verliezen als je dit uitprobeert ? Optie 2 : het ronduit slecht doen. Dit kan je inzetten als de situatie vraagt om een vaardigheid die nog heel ver van je afstaat. Voorbeeld : je volgt sinds een half jaar avondlessen Russisch, vooral omwille van de leuke sfeer in de klas. Dan geeft je manager je de opdracht om drie Russische klanten in hun eigen taal rond te leiden in de nieuwe productiehal, en hun vragen over het productieproces alvast te beantwoorden. Of : je werkgever heeft een teambuilding opgezet rond het thema circus. Je hebt nooit geoefend op je evenwichtsgevoel en wordt ingedeeld bij het team dat een balanceer-act zal brengen. Advies : doe dit kei-slecht, en geef jezelf voluit de toestemming daarvoor. Vaak maken we onszelf wijs dat we iets niet kunnen, voordat we het proberen. Maar het wordt onmógelijk als je het meteen perfect wil doen. Hoe zou het zijn als je de eerste keren echt slécht mag zijn? Als je de tijd mag nemen om te leren? Wat doe je dan anders? Ik ben heel benieuwd naar je ervaring ;-)   Je moet de dingen
hun eigen, stille, ongestoorde ontwikkeling laten die diep van binnen komt en die door niets opgejaagd of versneld kan worden; alles moet rijpen – en pas daarna worden gebaard. Rijpen als een boom die zijn sappen niet stuwt en die rustig in de stormen van het voorjaar staat zonder angst, dat er straks geen zomer zal volgen. Die zomer komt er toch! Maar hij komt alleen voor geduldige mensen die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt, zo zorgeloos stil en ver… Je moet geduld hebben met de onopgeloste zaken in je hart en proberen de vragen zelf lief te hebben, als gesloten kamers, en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Het komt er op aan alles te leven. Als je de vragen leeft, dan leef je misschien langzaam maar zeker, zonder het te merken, op een goede dag het antwoord. Deze gedachten (1) van Rainer Maria Rilke behandelen een thema dat vaker in mijn leven heeft gespeeld, en nog speelt. Ik vind troost en wijsheid in Rilke’s beschouwingen en laat ze dus liefst voor zich spreken. Lees de tekst misschien nog eens. En nog eens. Hartelijke groet Anne P.S. Als je graag eens wilt sparren over de "onopgeloste zaken in je hart”, voel je dan vrij om me te contacteren voor een afspraak : anne.verstrepen@brusa.be of 0473710406. (1) Deze tekst circuleert op het internet als een gedicht van Rilke, maar dat klopt niet. De zinnen zijn geplukt uit Rilke’s “Brieven aan een jonge dichter”, dus de gedachten zijn wel door hem geformuleerd maar hij heeft het zelf nooit als gedicht bedoeld. Wat niets afdoet aan de inhoudelijke kracht van zijn ideeën.  Ben je soms ook zo moe ?
Zo moe dat je absoluut geen energie meer overhoudt om iets te ondernemen dat je graag wil doen maar dat buiten je dagelijkse routine ligt ? En blijf je daardoor maar binnen de veilige grenzen van wat je al kent ? Want zoals het nu loopt, is het al moeilijk genoeg ? Misschien zit je in een lastige periode met veel gedoe, bekommernissen, zorg om anderen. Misschien heb je een veeleisende job die alsmaar je energie wegzuigt. En dan is het heel begrijpelijk dat het je verstandig lijkt om nu je dromen niet na te jagen. Om je stem niet te laten horen. Om de sprong niet te wagen. Kop in kas. Ik ken het, ik maak vaak dezelfde overwegingen. Wat ik ondertussen wel heb geleerd, is dat je energiepeil in zo’n “kop in kas” periode geen goede graadmeter is voor de hoeveelheid energie die vrijkomt als je wel iets onderneemt. Iets dat werkelijk telt voor jou of dat je dichter bij je dromen brengt, bedoel ik dan. Want daarvan krijg je méér energie terug dan het je kost. Je verlost jezelf dan immers ook van het innerlijke getouwtrek tussen je aspiraties en je angsten, tussen dat wat je graag wilt neerzetten en dat wat je klein houdt. Dat lucht pas op ! Dit werkt het beste als je je eigen interesses en waarden goed kent en daarop voortbouwt, want dan boor je vanzelf de nodige energie aan om het vol te houden. Met een coachingsessie kan je al veel verhelderen : anne.verstrepen@brusa.be of tel 0473710406. Hartelijke groet Anne P.S. Zou je van coaching ook meer energie terugkrijgen dan je erin stopt ? Ja hoor, dat zou zomaar kunnen ! |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
December 2019
Categorieën |
RSS Feed
