Emma heeft een stevig universitair diploma, een stabiele relatie en een fijne vriendenkring. Een jaar geleden is ze zorgeloos begonnen aan haar eerste goedbetaalde job ; ruim voor haar afstudeerdatum had ze al een contract op zak. Sprookje ! Of toch niet ? Die eerste werkervaring was helemaal niet wat ze had moeten zijn. Het heeft de bodem onder haar zelfvertrouwen weggeslagen. Nu zit ze in mijn praktijk en ze oogt hulpeloos. Ze heeft geen idee hoe ze nu verder moet. Om te beginnen weet ze niet wat ze wil. Aanknopingspunten vindt ze niet. Geen duidelijke interesses, laat staan latente interesses. Blanco.
Jaloezie is een complexe emotie die je niet zomaar in woorden kunt vatten. Als ik toch een niet-zo-genuanceerde poging waag : iets willen hebben wat een ander (ook) heeft / iets willen zijn wat een ander (ook) is. Er zit dus verlangen onder. Het wordt duidelijk dat je iets wil… daar moeten we ons dus bewust op richten om onze aspiraties te verhelderen.
Let wel : je neemt dat jaloerse gevoel au sérieux. Je stopt niet bij de vaststelling dat je jaloers bent op iemand. Je gaat uitzuiveren en in detail beschrijven wat het dan precies is dat je verlangen opwekt. Dan besef je bijvoorbeeld dat je niet het ganse leven van die vriendin wil, maar dat het je eigenlijk gaat om haar speelsheid of haar werkkracht. Als je dat helder hebt, kan je uitzoeken hoe je dat in je eigen leven kunt realiseren. Je laat je inspireren. Op die manier is de taboe-emotie een bijzonder nuttige toegangspoort om te weten te komen wat je nu eigenlijk wilt. En kan je er iets constructiefs mee doen vóór je groen wordt.
0 Comments
In vergelijking daarmee lijkt het veel eenvoudiger om online te gaan netwerken. Ook vanachter je scherm kan je in contact komen met interessante gesprekspartners en het kost je zelfs geen verplaatsing. Ik denk dan in de eerste plaats aan LinkedIn. Als je je houdt aan de online etiquette – die overigens verdacht veel lijkt op offline omgangsvormen – dan kan het allemaal soepel verlopen. Waar let je dan zoal op ? - Als je met iemand wil connecteren, gebruik je de mogelijkheid om een persoonlijk berichtje te schrijven voor je op de “connect” knop klikt. Op een receptie zou je het niet in je hoofd halen om in het voorbijgaan zomaar je visitekaartje in iemands hand te duwen. Je zult jezelf persoonlijk introduceren of je laat iemand anders dat doen en je wisselt enkele woorden met die persoon. Als je online contact zoekt, wil je net zo beleefd en hartelijk overkomen, toch ? - Incognito met iemand in gesprek willen gaan, dat is iets voor leden van het koningshuis of voor beroemdheden (waarbij de vraag is of het hen nog zou lukken om onherkenbaar te blijven). Zelf geef je de voorkeur aan een open vizier, en dus zet je een goed herkenbare profielfoto op LinkedIn. - Om dezelfde reden maak je je profiel niet (half) anoniem. Zorg ervoor dat je volledig zichtbaar bent. Daarmee kom je zelfzeker, betrouwbaar en sympathiek over. Bovendien krijg je dan ook informatie over wie jouw profiel heeft bekeken. - Op een receptie vertel je de ander in enkele woorden wie je bent, wat je doet en waarschijnlijk ook waar je werkt. Niets houdt je tegen om ook publiciteit te maken voor je werkgever maar je zou een vreemd figuur slaan als de bedrijfsslogan het eerste is dat je vertelt. Op dezelfde manier gaat de samenvatting in je LinkedIn profiel over jou, en niet over je werkgever. - Als je echt wilt netwerken, maak je het je gesprekspartner zo makkelijk mogelijk om je te bereiken. Je wilt niet dat hij het opgeeft omdat hij nergens je e-mailadres vindt. Je vult je contactgegevens op LinkedIn dus zo volledig mogelijk in : je e-mailadres, website, social mediakanalen, telefoonnummer. - Als je voor ogen houdt dat het basisprincipe van netwerken bestaat uit “geven”, dan ben je goed vertrokken. Dat “geven”kan allerlei vormen aannemen en hoeft geen fysieke gift te zijn. Je kan bijvoorbeeld tips geven uit je eigen vakgebied, meedenken met een ander, een artikeltje doorsturen dat relevant is, iemand verwijzen naar de juiste persoon, een aanbeveling schrijven. - En tenslotte : op een receptie hoef je niet met iedereen te praten, maar het is een gemiste kans als je in je groepje oude bekenden blijft hangen. Stel je ook op LinkedIn open voor mensen die je nog niet kent.
Over hoe lastig het is om op te geven wat je hebt opgebouwd. Herken je dit : je loopt al maanden rond met het ongemakkelijke gevoel dat je werk niets meer te maken heeft met wie je bent. Stilaan groeit het besef dat je het roer wil omgooien. Dat betekent opnieuw beginnen : een nieuwe studie, een andere carrière. Maar dat lijkt je gewoon onmogelijk ! Hoe kan je wat je tot nu toe hebt opgebouwd zomaar opgeven ? Je hebt al zoveel geïnvesteerd : in je carrière, in je job, in je professionele reputatie. Je voelt je verlamd : je wil een andere weg inslaan maar de risico’s zijn veel te groot. Het hoeft niet zo te zijn : je kan jezelf bevrijden van de patstelling en stappen zetten naar een job die je wel vervulling geeft, die bij je persoonlijkheid past en waarvoor je ’s ochtends met plezier de lakens van je afgooit en uit je heerlijk warme bed stapt. Om te beginnen kan je jezelf losmaken uit de eindeloze gedachtenkringetjes en de verlammende keuzestress. Ik geef je enkele suggesties waarvan ik persoonlijk heb ervaren dat ze helpen : 1. Geef ruimte aan de vragen en de verwarring Ik ga je niet aanpraten dat dit een fijn gevoel is. Dat is het niet. Verwarring is wel een noodzakelijke voorwaarde om een opening te maken naar verandering. Met in steen gehouwen zekerheden kom je niet in beweging ; de rusteloosheid die je ervaart als je gedachten zijn opgeschud, doet dat net wel. Ga de vragen dus niet uit de weg en gun jezelf een onzekere periode. 2. Onderzoek je tijdsperspectief. Stel dat je nu 37 bent en ongeveer 15 jaar aan de slag. De ommezwaai die je in gedachten hebt, kost je opnieuw twee jaar studie. Als je die twee jaar afzet tegen je loopbaan tot nog toe, dan voelt dat als een enorme investering : 13% van je werkende leven. Het is best moeilijk om je voor te stellen hoe de dingen er uit zien in de toekomst, laat ons zeggen op je 67e. Probeer het toch eens. Als je vanuit dat punt in de tijd kijkt, dan krijgen die twee jaar een totaal andere betekenis, dan vertegenwoordigen ze zo’n 4 % van je beroepsleven. Hoe breder je tijdshorizon, hoe bescheidener dus de duur van die studie uitvalt. En hoe zwaarder de impact voor de rest van je leven als je besluit om het roer niet om te gooien. 3. Besef dat jouw voorzichtigheid “des mensen” is. Dat je terugschrikt om risico te nemen, is doodnormaal. Uit onderzoek van de psychologen Kahneman en Tversky bleek dat de waarde die mensen aan verlies toekennen tot tweemaal groter kan zijn dan de waarde van eventuele winst. We zijn psychologisch gevoelig voor alles wat verkeerd zou kunnen gaan : dat vergroten we uit. Dus hebben we schrik voor een loopbaanverandering, kijken we eerder naar onze zwakke dan naar onze sterke punten en blijven we zitten waar we zitten. Nu wil ik maar zeggen : dit beseffen is het halve werk, daarna kan je moed verzamelen J 4. Denk in kleine stapjes Als je toe bent aan een switch, is de kans groot dat je je een ideaalbeeld vormt van waar je naar toe wilt. Op zich is daar niets mis mee, maar zorg ervoor dat je niet gefixeerd geraakt op de gigantische transformatie die dat veronderstelt. Je hoeft niet in zevenmijlslaarzen de Mont Blanc te beklimmen. Denk “evolutie” in plaats van “revolutie”. Bedenk welke kleine stappen je zou kunnen zetten, of wat je zou kunnen uitproberen op minischaal. Een avondcursus volgen ? Gaan praten met mensen die een totaal ander beroep dan het jouwe uitoefenen ? Met dit soort twijfels en vragen kan je heel goed terecht bij mij als loopbaancoach. Mailen naar anne.verstrepen@brusa.be of bellen naar 0473710406 is hiervoor de eerste stap :-) |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
December 2019
Categorieën |