Onderhandelen? Kan ik niet.  Leiding geven? Kan ik niet.  Een presentatie geven ? Kan ik niet.  
 
Iets ondernemen wat je nog niet onder de knie hebt, is altijd spannend. Soms kun je er niet onder uit, en hoe ga je daar dan mee om ?
 
Optie 1 : doen alsof je er heel goed in bent.  
Dit kan je inzetten als je iets al een beetje kunt maar dan onverwacht en onvoorbereid naar een hoger niveau moet springen.
Bijvoorbeeld : je bent relatiebeheerder bij een bank en bent goed in het adviseren van klanten. Door een onvoorziene gebeurtenis en het plots uitvallen van de woordvoerster, word jij naar voren geschoven om de pers te woord te staan. Daar sta je dan, met enkele camera’s op je gericht  : je hebt niet kunnen oefenen en je hebt dit nog nooit gedaan.
Of : je bent een jonge HR-medewerker.  Je draait behoorlijk mee in het team, maar moet in afwezigheid van je manager plots gaan bemiddelen in een conflict.  Je stapt met dichtgeknepen billen naar het kantoor waar de ruziënde partijen tegenover elkaar staan.
Hoe krijg je dit voor elkaar zonder door de mand te vallen ? Voorstel :  doe alsof je dit heel goed kunt. Echt, gewoon doen alsof dit een kolfje naar je hand is. Onbewust heb je in je leven al veel meer opgepikt dan je beseft en dankzij de adrenaline van het moment haal je inspiratie en vaardigheden naar boven die jezelf en je omgeving zullen verbazen. Wat heb je te verliezen als je dit uitprobeert ?
 
Optie 2 : het ronduit slecht doen. 
Dit kan je inzetten als de situatie vraagt om een vaardigheid die nog heel ver van je afstaat.
Voorbeeld : je volgt sinds een half jaar avondlessen Russisch, vooral omwille van de leuke sfeer in de klas.  Dan geeft je manager je de opdracht om drie Russische klanten in hun eigen taal rond te leiden in de nieuwe productiehal, en hun vragen over het productieproces alvast te beantwoorden. 
Of : je werkgever heeft een teambuilding opgezet rond het thema circus. Je hebt nooit geoefend op je evenwichtsgevoel en wordt ingedeeld bij het team dat een balanceer-act zal brengen. 
Advies : doe dit kei-slecht, en geef jezelf voluit de toestemming daarvoor.
Vaak maken we onszelf wijs dat we iets niet kunnen, voordat we het proberen. Maar het wordt onmógelijk als je het meteen perfect wil doen. Hoe zou het zijn als je de eerste keren echt slécht mag zijn? Als je de tijd mag nemen om te leren? Wat doe je dan anders? 

Ik ben heel benieuwd naar je ervaring ;-)

Je moet de dingen
hun eigen, stille,
ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt
en die door niets opgejaagd
of versneld kan worden;
alles moet rijpen –
en pas daarna worden gebaard.
 
Rijpen als een boom 
die zijn sappen niet stuwt
en die rustig in de stormen
van het voorjaar staat
zonder angst,
dat er straks geen zomer zal volgen.
Die zomer komt er toch!
 
Maar hij komt alleen voor geduldige mensen
die leven
alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zo zorgeloos stil en ver…
 
Je moet geduld hebben
met de onopgeloste zaken in je hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben, 
als gesloten kamers,
en als boeken die in een zeer vreemde taal
geschreven zijn.
 
Het komt er op aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
dan leef je misschien
langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord. 

Deze gedachten (1) van Rainer Maria Rilke behandelen een thema dat vaker in mijn leven heeft gespeeld, en nog speelt.  Ik vind troost en wijsheid in Rilke’s beschouwingen en laat ze dus liefst voor zich spreken.  Lees de tekst misschien nog eens. En nog eens.

Hartelijke groet
Anne

P.S. Als je graag eens wilt sparren over de "onopgeloste zaken in je hart”, voel je dan vrij om me te contacteren voor een afspraak : anne.verstrepen@brusa.be of 0473710406.

(1) Deze tekst circuleert op het internet als een gedicht van Rilke, maar dat klopt niet. De zinnen zijn geplukt uit Rilke’s “Brieven aan een jonge dichter”, dus de gedachten zijn wel door hem geformuleerd maar hij heeft het zelf nooit als gedicht bedoeld. Wat niets afdoet aan de inhoudelijke kracht van zijn ideeën.