Met open vizier

Ze is ingenieur en heeft een bijzondere interesse voor de circulaire economie. Verder treffen me haar open blik en de springerige donkere krullen die in al hun frivoliteit een leuk contrast vormen met haar sérieux. Ze staat op het punt om te solliciteren naar een functie die dicht bij haar hart ligt, waarbij ze haar passie voor duurzaamheid en de transitie-idee kan vormgeven. Eerder is ze min of meer stukgelopen tegen een werkomgeving die lak heeft aan een duurzame toekomst, dus dit lijkt een buitenkans om het roer om te gooien.
 
Maar ze twijfelt. De functie vereist inzicht in een aantal specialistische processen buiten haar kennisdomein, en dat kan ze alleen waarmaken als ze gaat overcompenseren. Met andere woorden, als ze zoveel tijd en energie steekt in die lacunes dat ze kan presteren op professioneel vlak maar zichzelf voorbijloopt op privé-vlak. Met haar jonge gezin wil ze dat risico niet lopen. Wat doet ze nu best : toch zichzelf verkopen of maar beter nu al afhaken ?
 
Zoals zo vaak is er een derde weg: met open vizier naar dat sollicitatiegesprek stappen.
​Je bekijkt het als exact wat het is : een aftastend gesprek waarbij werkgever en werknemer dezelfde belangen hebben nl. zo goed mogelijk relevante en accurate info uitwisselen.  Je benoemt wat je allemaal wel kunt aandragen : communicatietalent, technisch inzicht, een team samensmeden bijvoorbeeld.  En je benoemt net zo goed wat je niet hebt of, anders gesteld, wat je nodig hebt om er een succes van te maken : ondersteuning van de juiste specialisten bijvoorbeeld.
 
Deze aanpak kan je behoeden voor 2 cruciale valkuilen.
 
Enerzijds is er dat oh zo herkenbare psychologische mechanisme dat maakt dat we onszelf teveel willen verkopen tijdens een selectieprocedure.  De dynamiek van het solliciteren brengt je ertoe om argumenten naar voren te schuiven die illustreren waarom jij de ideale kandida(a)te bent voor de vacature. Ongemerkt ga je daarmee ook jezelf overtuigen en kom je in een soort milde tunnelvisie terecht : natuurlijk ben jij het beste geplaatst om deze functie op te nemen dus moet je dat ook doen als je een voorstel krijgt. Is dat zo ? Je mag gerust een stapje terug nemen en nog eens nuchter bekijken of dit wel echt is wat je wilt. Wat je aankunt.  Waar je gelukkig van wordt.
 
Anderzijds is er dat oh zo herkenbare psychologische mechanisme dat maakt dat we voor 100% gekwalificeerd willen zijn en alle jobvereisten willen kunnen invullen, anders vindt de werkgever wel iemand anders.  Is dat zo ? Uiteraard stuurt een werkgever erop aan om de best mogelijke kandidaat te vinden maar uiteindelijk is het toch een kwestie van geven en nemen. Van aanvaarden dat een medewerker een aantal gegeerde talenten in huis kan hebben maar zeker niet alle gewenste, en dat het misschien slimmer is om de functie toe te snijden op een goede kandidaat dan andersom. 
 
Met dat open vizier vertel je een werkgever of recruiter ook dat je goed weet waarvoor je staat.  Dat je je bewust bent van je waarde zonder dat je te ver wilt springen. En dat wekt vertrouwen.  Een betere basis voor een professionele samenwerking is nauwelijks denkbaar.
 
Wil je ook graag eens vrijuit praten over je twijfels rond solliciteren of over hoe je een moeilijk gesprek met je werkgever kunt aanpakken ? Neem dan gerust eens contact op: anne.verstrepen@brusa.be of tel 0473710406.
 
Hartelijke groet
Anne

​P.S. Deze blogpost verscheen eerst als e-mail. Ook regelmatig een artikel of tips & tricks in je inbox? Schrijf je dan in om de mails te ontvangen.
​

---